Zeynep Akay

bir kadın çiziyordum buğulu camın önünde kuşları çiziyordu uçmaya hazır balkonun kapısından rüzgâr  saçını okşasın  bir kadın çiziyordum topuklu ayakkabıları birbirinden uzak elleri dizlerinde çokca düşünüyor  fırındaki yemek sıcak hasta olmasın gözlerindeki halkaları sileceğim biraz daha yaşasın bir kadın çiziyordum yasemin kokan boynunda damlalar uzun yolculuğa çıkmış gözden kalbe kuru ormanlar dudakları kuru oysa hiç öpülmemiş hiç sevilmemiş gibi bir kadın çiziyordum saçları dalga dalga şelale gibi köprücüklerine kadar rüzgâr eli değmiş gibi okşuyor dedim ya evet gülümseme en yakışanı oldu renklerin en güzeli kesinlikle bir kadın  çiziyordum korkmuyor karanlıktan hiçbir şeyden siren sesleri yükseliyor herkes telaşlı kadın kıpırdamıyor yerinden hafif bir endişe olabilir sözlerinde oda düşünür mü insanlık nereye bir kadın çiziyordum papatyaların içinde  dünyadan ayırdığım kolladığım bir kadındı ki ah acıya yabancı 2017.

bir an için vuslata erersek sen benden ben senden  sormak isterim neden bilinmeyen kadına biliyorum merhametinden efendi, ahlâklı oluşundan şeytan tüyünden bahsedecek sana bakmama izin ver  seni sevmek için sebebe ihtiyacım yoktu detaylarını bütününle kusurlarını benliğimle sevdim yokluğun nefessizlik olsa da vazgeçtim alıştım hepsine alıştım sen bilinmeyen kadınla kaldın ben yüzümü döndüm seni sevmeyi de öyle sevdim ki içimin kafdağın da  dokunabilen yok tahtına bülbüller güllerden  önce sana aşık oldu züleyha da... sahi sen neredensin ya içimden düşen bir yağmur ya gökten gelen bir nur çizgilerin buradan değil gülüşün ruhani alnından öptüğümde yeşerecek gülleri yusuf züleyha'nın olduğunda sende benim olursun kim bilir