Zeynep Akay

küçük dünyam başıma yıkılmaya ne kadar müsait bir küçük söz bazen bazen bir sonbahar şarkısı kasvetli bazen bir çiçek solmasından  naifti kahretsin bazen karahindiba-rüzgâr sevişmesi  uyandığım dünyayı sevemedim her uyanış bir pişmanlık ellerimle saçıma dokunuyorum gönülden bu kırıklar ömür uğruna dokunamadığım maceralar bazenleri uyanamadığım kabuslar aklı sorgulama vakti değil gönlü hiç değil sevme vakti bir ramazan arifesi kibrit ateşe aşıkmış haydi  isteme vakti kahretsin buda bir yıkılma hikayesi küçük mutluluklarım yıkılmaya ne kadar müsait oysa bir bebek seside susturabiliyordu içi bazen şarkılar yetiyordu eskiler eskisi güneşsen aya denizsen göğe tutulma vakti

gerek avare gerek serkeşim ama sizden değilim beni anlamayın deli deyin aptal deyin sizden değilim aç bırakın boykot edin su vermeyin sizden değilim dövün ezin sizden değilim saçımı çekin enseme vurun ata bağlayın sokak sokak gezin sizden değilim ilkbahar kokusunu alın pisliğe batırın sizden değilim ailemi alın zehir verin sizden değilim gerek avare gerek serkeşim sizden değilim canımı alın düşüncemi verin ben sizden değilim

Bir kuş değilim Bir bulut değilim Bir yaprak  misali Savruluyorum Alın sokaklarında Gurur değil Hû değil Korku beni benden Bir parmaklık misali Alı koyan An değil Can değil Geceler hapseden Bir yırtık pençede Alınan Bir ahu değilim Bir Heidi hiç değilim Bir garip grilik Yakıyorum Alın sokaklarında

çiçeklerin kendi intiharından iyidir bir kadın için koparılmış olması korkularım seni bana hapseden yerde affetmem lazım stockholm oluyorum bir nefes içimde bilmediğim yerlerden gelen bazen bir ses yüreğimin derinliklerinden çiçeklerin kokmamasından iyidir sonbaharı beklemeleri korkularım bir bebeğin ağlamasından tehlikeli atfetmem lazım deliriyorum bir dokunuş hiç var olmayan bazen bir kasvetli bir rüzgâr çiçeklerin solmasından iyidir korku yaşamaları ölüm heyecana tercih edilmemeli korkularım gecenin karanlığından ürkütücü ölmem lazım ruhumu gömüyorum bir cenaze zor yoldan gelmiş bu eşrefi mahluktan en acı iniş