Zeynep Akay

ışığı sönmüş beyazın alnından öpülmüş dökülmüş yaşları toplayın eteğinden tutun ellerinden karanlık mesken caydırma hevesinde kötülükte eş iyilikte eş şimdi susma vakti susup dinleme vakti hangi beyaz solduysa hangi karanlıksa dinleme vakti bir de görmek şimdi kapatmalı gözleri ışığını güneşin eğer yanlış çıkarsa sözünden bir kere çamur savrulmaz tenine ışığı sönmüş beyazın delinmiş göğü delirmiş ansızın göğsünüzü açın ona dinlendirin kucağınız da onu bekleyen yalnızlık korkutma hevesinde öyle ki şimdi dost eş düşman eş şimdi göğü kapatma vakti solup çürüme vakti hangi çiçek açtıysa hangi hayatsa gitme vakti bir de öpmek söylenmemiş sözleri yazılmamış defteri eğer yalansa bir söz kurşun geçirmez zihne ışığı sönmüş beyazın                        aklayın

tu me manques her sözün ok tiens mes mains unutulmayan her an n'aie pas peur güzelliği geceye yor dis moi la lumière durma ellerini ver écoute le silence unutucaksın söz ne me prive pas toprağında hayat var ciel en mains güneş teninde embrasse moi maintenant dursun dünya bu anda quand l'obscurité tombe aklın fikrin benimle rends mes rêves nereden esersen es la solitude, toi et moi acıyana sor geceyi ce que tu appelles la vie iki an ve arasındakiler vis ton coeur

mucizedir kadın her vazgeçtiğin de bir hayat doğar nefesinden her tercihinde  bir can verir ellerinden sesinin değdiği en uzak yerden selam götürün mucizedir kadın her vazgeçtiğin de gülümser ardındaki çünkü biraz iyiliktir her kadını anlamak her kadını çözmek her kadını tutmak  kolay değildir hatta mümkansızdır  çoğu zaman bir kadın isterse olur dünya bir kadın isterse yok olur mucizedir kadın bir kere görünür bir kere kaybolur bir kere hayat bulur her vazgeçtiğin de bir hayat söner ardından her tercihinde  bir can dirilir arzusundan kokusu eşsizdir gülüşü de ve hatta dokunuşları da seviyorsa bir de ah bir dünya yaratır  kendinden hayalleri  hayatlara sığdırır mucizedir kadın vazgeçişi ve tercihi arasında  yarım nefes vardır.

gülü uyandı artık yapayalnızdı ne kalabilirdi toydu ne koparabilirdi canından dünyasına düşmüş en güzeli bir nefes kadardı canı o can ile çabası taktire şayandı uçamazdı dikenleri vardı  yalnız  köklerinden ayrılıp kuşlara takılamazdı gülü uyandı her yeni gün solmaya yakın geleceğini umut etti gelemezdi biliyordu çiçeğinden korktu baobab olmasından belki daha cani onu kendiyle  yok eder sandı oysa gül onun içindi onu özel kılan  tek küçük prensi vardı biraz su cam fanus tek şikayeti nazından ancak bilemezdi küçük prens masal bu ya küçüktü prens uyanmıştı gülü herşey mükemmel olamazdı.