Zeynep Akay

Bir akşam üstü bir yıldız kayar Gökyüzünden kalbime Arsız bir özlemek bu, Dilek istemez kabul olmak. Bir kimse kokusunu çeker, Hasretin, uzaktan bakarsın. Dedim ya, arsız özlemek bu Bir aşk-ı memnu misali Arsız sevgi,arsız özlemek Bir gece ,ansızın, başın ıslak Gözlerin uykusuzluk nöbeti Başının içinde hep bir hayal Yaklaştıkça uzaklaşan bir rüya Uzaklaştıkça başkasının yanında Arsız bir özlemek bu, dokunulmaz Dokunulsada doyum olmaz Dedim ya, arsız özlemek bu Öylede kalacak.

Şiir gibi olanı sevdiğimizden şair gibiyiz. Kimse sormuyor bu dizen, hangi şiirin... Yazılan her satır bir kaş, göz temsili Görünecek değil illa, gizli bir dudak var belki. Suale gelen tek şey var, nasıl yazıyorsun? Ben soruyorum Ey Şaşırmış! Sen nasıl olurda yazmıyorsun, Bir şiir gibi süzülen hâdis karşısında? Dokunacak çok yara, saracak merhem yok Bu şairlik hastalığına, bir güzellik ilişir Âmâ olmayı bilmez ruha Mecnunlar gibi yazar, gezeriz bir hoş koku uğruna..