Zeynep Akay

keşke esinlense evren güzelliğinden o zaman güzellik hakkıyla bilinirdi güzel anların cenazesi kulağımda sen varsan vardı yoksan yoktu dünya zeytin gibi gözlerinden parlayan umut ışığına bağımlıyım küçük bir kız çocuğuna benzetiyorum halimi resimlere çizdiğim her aşk senin ben güneşe hiç bu kadar yakın olmadım ki umutla karışık korkularımla el değmemiş kutsallığınla yan-dım evren mucizeleri koynunda taşımaktadır bazen karda açan minik kardelen yazın rüzgâr hafif esen ellerimde sen gözlerimde kirpikler sanki  uzun bir rüya bu hayat bu kadar güzel değil hiçbir masal bu kadar uzun değil hem gözlerde yalan söylemez sanıyorum şimdi ellerimde bi kutu kutu içinde  bitmemiş şiirlere hiç nokta koymadım sen bürünen her şiir sonsuza dek açık kalacak bu hikayede inatla yarım bir parça dokundurabilsem ezeli ve ebedi gözlerinden güneşler doğacak yaşlarında fırtınalar ardı sıra ama evren hiç olmadığı kadar güzel ve baki kalacak ben güneşe hiç bu kadar yakın olmadım  korktuğum her y...

sana bakamadığım her dakika ömrümden kayıp sayfalar hatırla bir kuşu özgür bıraktım her bıraktığımda yanındaydı özgür kalan her yanım sende esir esaretin altında güneş zehir o kara gözlerin söz konusu cennet ile cehennemin tam ortasında bir isa doğar mı yeniden? bıraktığın yerde nefes dahi almadan bekliyorum güzelliğine nail olamadım zamanında varamadım son durağa ellerini zaten hiç tutamadım ben hep en çok seni sevdim içimde biriken küçük küçük sevda ne zaman bıraksam senin yanında tanrı evren güzelliği konusunda senden ilham almış sanırım mesela şakayık en güzel çiçek ancak sen daha güzelsin güneş sıcak ama sen daha iyi ısıtırsın ellerimi açmak zorundayım ellerimi umuda koşturmak zorundayım yağmuru beklemek gibiydi kıtlıkla savaşan bir köyde senden bir söz beklemek öyle hayat dolu umut bir gülüşünle gülistan asınca suratını cehennem ne tarafa dönsem han ortasında görmedim hiç senden güzel yağmurumda karımda hatta güneşimde sendin şu fani dünya dönüyorsa sebebi ...