Aklım durur
Parmaklarım, kaleme değince; Ne hayat çıkarır var oluşundan.
Sesim kesilir, bakakalırım kağıda
Uzaklarda çok uzaklarda
Nefesini duyarım, sen
Sen beni hiç hissetmessin
Çünkü ben sana senin göremediğinden
Daha yakınım
Ellerim senin dizginlerinde
Ben yazarsam herkes okur
Kıskanırım.
Ben yazarsam sen ezilirsin
Var oluşun önem kazanır
Oysa sen bir hiçsin
Ben utanırım
Sen git
Ben, seni yazacağım.